mia-idea-xrwma.blogspot.com
ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΟΛΑ: Νοεμβρίου 2008
http://mia-idea-xrwma.blogspot.com/2008_11_01_archive.html
Δέχτηκα με χαρά μια πρόσκληση από το skouliki να γράψω μια ιστορία με τις λέξεις: παράξενο, δίκιο, γιατί, ρολόι, περπάτησα. Ελπίζω να σας αρέσει λοιπόν. Παράξενο συναίσθημα που είναι αλήθεια ο έρωτας. Ένας αγώνας με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου η άρνηση του. Και όσο κιαν προσπάθησα να τον αρνηθώ και εγώ έφτασε κάποτε η στιγμή που στα χνάρια του περπάτησα και βρέθηκα σε μονοπάτια όπου τα γιατί και η ανασφάλεια δεν έχουν θέση. Ανυπεράσπιστος μένεις μπροστά στην ορμή του. Κυριεύει το κορμί και την ψυχή σου.
mia-idea-xrwma.blogspot.com
ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΟΛΑ: Φεβρουαρίου 2009
http://mia-idea-xrwma.blogspot.com/2009_02_01_archive.html
Σαν διαμάντια οι δροσοσταλιές στα φύλλα. Το χώμα αφράτο, νωπό. Πίσω από τα σύννεφα προβάλλει το φεγγάρι. Και στα νερά της λίμνης καθρεφτίζονται τα λιγοστά αστέρια. Χρώματα, σκηνές μαγικές. Και κάπου εκεί, βρέθηκα να πλανιέμαι και εγώ. Πλημμυρίζουν συναισθήματα την καρδιά. Λόγια δεν μένουν να περιγράψουν όσα νοιώθει. Μικρές και ανάξιες οι λέξεις να χαρακτηρίσουν τόση ομορφιά. Ταξιδεύει μαζί τους το μυαλό, αδειανό από κάθε σκέψη, σε μέρη άγνωστα, ονειρεμένα. Now, let the day. Never cry - never sigh. Χρώματ...
mia-idea-xrwma.blogspot.com
ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΟΛΑ: Ιανουαρίου 2009
http://mia-idea-xrwma.blogspot.com/2009_01_01_archive.html
Το Δέντρο της Ζωής. Κοντοστάθηκε σιωπηλός ο Γκρίζος Άρχοντας που τα σύννεφα επιβλέπει επιστρέφοντας από το ταξίδι του, τον ήλιο σε μια από τις φευγαλέες συναντήσεις του με το φεγγάρι για να αφήσει να φωτίσουν τον ουρανό μια στιγμή, την έναρξη του συμβουλίου να σημάνουν. Τώρα που ανήσυχη είναι όλη η πλάση και τα ζώα ψιθυρίζουν ανείπωτα μυστικά. Τρέμουν για όσα θα συμβούν. Και να που κατέφθασαν, σκεπτικοί, οι γέροντες πλέον φύλακες, από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το Δέντρο της Ζωής αργοσβήνει. Κουράστη...
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Φεβρουαρίου 2006
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2006_02_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Παρασκευή, 3 Φεβρουαρίου 2006. Ομίχλη έπεσε τη νύχτα. Υγρή, θαμπή, πυκνή. Υγρή, θαμπή, πυκνή. Δε βλέπεις που πας,. Η αγάπη είναι σαν την ομίχλη. Η καρδιά δε βλέπει. Δε ξέρει, δε βλέπει. Έπεσε πυκνή, υγρή. Υγρή σαν τα δάκρυα. Που πας μέσα στην ομίχλη;. Υγρή, θαμπώνει το τζάμι. Δεν ξέρω που παω. Πού να πάω;. Γράφω για την ομίχλη. Μήπως καταλάβω την αγάπη. Δε ξέρεις που πας. ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ; ;. Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom). Εδώ είμαι κι εγώ. Πριν από 1 εβδομάδα.
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Αυγούστου 2006
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2006_08_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Παρασκευή, 25 Αυγούστου 2006. Η πόλη άδεια ακόμη. Σε ψάχνω, σε ζητώ,. Κι η φωνή η δική σου. Είναι μέσα μου όμως. Θα σ΄ακούσω;. Πόσο θα περιμένω;. Την απουσία σου;. Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom). Εδώ είμαι κι εγώ. Πριν από 1 εβδομάδα. Πριν από 4 εβδομάδες. Ό,τι φας κι ό,τι πιεις. Η αξία του χρόνου κι άλλες ιστορίες. Πριν από 1 μήνα. Κυκλοφορεί 16 Φεβρουαρίου 2017! Πριν από 4 μήνες. Έπεα Πτερόεντα. ευτυχεσμένο το 2009. Πριν από 5 μήνες. Πριν από 5 μήνες.
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Ιουλίου 2009
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2009_07_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2009. Έλειπα για αρκετό καιρό, αλλά τώρα γύρισα. Για λίγο βέβαια, αλλά γράφω και πάλι. Μη νομίζετε ότι δεν διάβαζα τίποτα όλο αυτό το διάστημα, μάθαινα νέα σας, απλά δεν είχα διάθεση να εμφανιστώ, είχα τις "μαύρες" μου (όχι ότι τώρα είμαι καλύτερα.). Είχα πολύ δύσκολη άνοιξη και ακόμη δυσκολότερο καλοκαίρι ως τώρα και αναμένονται βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις και η γκαντεμιά στο μεγαλείο της! Δεν είναι ώρα τώρα, θα τα πω άλλη φορά. Προβε...
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Μαζεύω τα κομμάτια μου....
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2010/06/blog-post.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2010. Μαζεύω τα κομμάτια μου. Μαζεύω τα κομμάτια μου, μου λείπει ένα, χάθηκε πριν ακριβώς εφτά μήνες. Μου λείπει η φωνή του, το τραγούδι του που και στις πιο δύσκολες στιγμές έβρισκε τον κατάλληλο σκοπό και τον σιγοτραγουδούσε, μου λείπουν οι κόντρες μας για το παραμικρό (αγύριστα κεφάλια και οι δύο). Και δε θυμάμαι να του έχω πει πόσο τον αγαπώ, πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Το καταλάβαινε, αλλά δεν του το έχω πει. Η ζωή στο ενδιάμεσο,.
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Ιανουαρίου 2009
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2009_01_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Σάββατο, 10 Ιανουαρίου 2009. Ναι, από παιδιά μας κορόιδευαν. Όταν μας λέγαν παραμύθια. Πως το καλό πάντα νικάει το κακό,. Το δίκιο είναι καλύτερο από το άδικο. Η τιμιότητα είναι αρετή,. Τον άτιμο δεν τον θέλει κανείς. Τα παιδιά είναι αθώα. Βλέπουμε τον κόσμο να είναι άνω κάτω. Βλέπουμε τον ξεπεσμό σε όλο του το μεγαλείο. Το δίκιο δεν υπάρχει. Τον καλό τον λένε και μαλάκα. Τα παιδιά γίνονται τρομοκράτες. Ή τουλάχιστο έτσι τα "βαφτίζουν" για να καθησυχάσουν.
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Νοεμβρίου 2005
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2005_11_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου 2005. Τελευταίες μέρες του Νοέμβρη,. Κοινότυπο κι όμως τόσο αληθινό,. Περνάει η ζωή μας. Στιγμές που πάντα θα σε κάνουν να νιώθεις. Κι ας είναι μικρή η ζωή μας. Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος,. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές,. Διάσπαρτες από δω κι από κει,. Στον ουρανό μιας χειμωνιάτικης μέρας. Λίγο αλλά σου δίνει ελπίδα. Για να δεις κι άλλα τέτοια. Αύριο θα είναι καλύτερα,. Μα πάντα υπάρχει η ελπίδα. Στο χειμωνιάτικο ουρανό της ζωής.
isosftainetafeggaria.blogspot.com
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...: Δεκεμβρίου 2008
http://isosftainetafeggaria.blogspot.com/2008_12_01_archive.html
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια. Ίσως πάλι φταίμε εμείς. Σάββατο, 27 Δεκεμβρίου 2008. Γύρισα από τη βόλτα μου χωρίς χιονάνθρωπο, στεναχωρέθηκα,. Το χιόνι αντικαταστάθηκε από εκείνη την ψιλή ψιλή βροχούλα,. Που σε τρυπάει ως το μεδούλι καθώς πέφτει από ψηλά κι ας είναι ελαφριά σαν πούπουλο. Ακόμη πιο πολύ με στεναχώρησαν οι άνθρωποι. Εκεί που χαιρόμουν το χιόνι, είχα σταματήσει κοιτώντας με το κεφάλι ψηλά. Στον ουρανό αφήνοντας τις νιφάδες να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο,. Ηλίθιο χιόνι, ήταν ανάγκη να χιονίζει;".
