BEHROUZBAZVAND.BLOGFA.COM

pejhvak.blogfa.com

پژواک

http://www.pejhvak.blogfa.com/9009.aspx

نغمه های فراموش شده. خورشید که غروب می کند، روز آغاز می شود. خبری در ده نیست الا پچ پچ تب آلودی که بوی تباهی از آن بلند است. شنیده ای فلانی غرق شد؟ آن دیگری چه شد؟ هیچ کس از او خبر ندارد شایع شده به ده بالا رفته. او را که سال پیش گاو لگد کرد و مرد! نقل محافل شبانه را عموما این گفته ها فراهم می کنند. مردمان ده گاو را خوب می فهمند! یونجه از من، کار. نوشته شده در شنبه ۱۳۹۰/۰۹/۰۵ساعت 2:45 توسط باوینک. انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:. توان دوستداشتن و دوستداشتهشدن. توان دیدن و گفتن. توان اندهگین و شادمانشدن.

pejhvak.blogfa.com

پژواک

http://www.pejhvak.blogfa.com/9011.aspx

نغمه های فراموش شده. این گه خوریا به تو نیومده بی غیرت! پشتش به من بود و توجهی به من نداشت. این را که گفت به آرامی به طرف گنجه رفت. نوشته شده در چهارشنبه ۱۳۹۰/۱۱/۰۵ساعت 20:0 توسط باوینک. انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:. توان دوستداشتن و دوستداشتهشدن. توان دیدن و گفتن. توان اندهگین و شادمانشدن. توان خندیدن به وسعت دل،. توان گریستن از سویدای جان. توان گردن به غرور برافراشتن. در ارتفاع شکوهناک فروتنی. توان جلیل به دوش بردن بار امانت. و توان غمناک تحمل تنهایی. در گویش دشتستانی بابونه را اینچنین ادا کنند.

pejhvak.blogfa.com

پژواک - بی ادبی های ادبی

http://www.pejhvak.blogfa.com/cat-1.aspx

نغمه های فراموش شده. آنچنانم که گر بر آرم آه. پژمرم غنچه های نو پا را. ور فرو درکشم به سینه نفس. خیره سازم به اشک صهبا را. راز ما گفته ناید اندر حرف. شب سیاه و چراغ بان در خواب. باد سردی به شهر در جولان. رقص مرگی به کور سوی چراغ. اشک شوقی به چشم شب لرزان. به سر آمد دگر شکیبم ظرف. اینک این راه و ما میانه راه. دردها هست و هیچ درمان نیست. میکشم رخت خود که زین منزل. سهم ما جز فراق و حرمان نیست. سپید شد شقیقه ام چون برف. به کجا می توان دمی خفتن. مأمنی نیست تا گذارم سر. پوستینی به سر کشم خاموش. ما را چه مانده؟

pejhvak.blogfa.com

پژواک

http://www.pejhvak.blogfa.com/8910.aspx

نغمه های فراموش شده. گاومیش ها در حرکتند! با شاخ های برآمده و چشمانی که ترس در آن می لرزد. ر پ ر پ سم هاشان هر بیننده ای را مسحور می کند. زمین را، زیر پایشان یارای مقاومت نیست. رخدادی نامبارک سینه به سینه به آن ها منتقل شده و اینک:. این رود خروشان بی انتها! گوساله ای که در هماهنگی با گله نفسش به خس خس افتاده، با خود می اندیشد: چرا باید همراه گله بدوم؟ و در آن آشفته اوضاع لحظه ای می ایستد. گوساله می ماند و تن پاره پاره و لگد مال و آن یک سوالش! آنگاه که چشم باز می کنی. آنچنانم که گر بر آرم آه. نوشته شده در...

pejhvak.blogfa.com

پژواک - نمانده هیچ!

http://www.pejhvak.blogfa.com/post-8.aspx

نغمه های فراموش شده. تا کی خمیده گ رده خود را نهان کنم؟ تا چند امید خشک خزان تا بهار را. در باغ سینه سبز کنم. ما را فقط صدای قدم های پاسبان. تنها نهیب تلخ به فرمان من بایست. ما را چه مانده؟ بر پرده های ساز نوایی ز شور کو؟ عشاق را چه شد غزل بوسه ها ز لب. بر دل چه مانده؟ زخم هوس های خفته ام. سردی و عطش گرم دوستی. ترانه های شبانگاه گفته ام. نوشته شده در پنجشنبه ۱۳۸۹/۱۰/۰۲ساعت 20:32 توسط باوینک. انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:. توان دوستداشتن و دوستداشتهشدن. توان دیدن و گفتن. توان اندهگین و شادمانشدن.

pejhvak.blogfa.com

پژواک - یادداشت های پراکنده

http://www.pejhvak.blogfa.com/cat-2.aspx

نغمه های فراموش شده. این گه خوریا به تو نیومده بی غیرت! پشتش به من بود و توجهی به من نداشت. این را که گفت به آرامی به طرف گنجه رفت. نوشته شده در چهارشنبه ۱۳۹۰/۱۱/۰۵ساعت 20:0 توسط باوینک. خورشید که غروب می کند، روز آغاز می شود. خبری در ده نیست الا پچ پچ تب آلودی که بوی تباهی از آن بلند است. شنیده ای فلانی غرق شد؟ آن دیگری چه شد؟ هیچ کس از او خبر ندارد شایع شده به ده بالا رفته. او را که سال پیش گاو لگد کرد و مرد! نقل محافل شبانه را عموما این گفته ها فراهم می کنند. مردمان ده گاو را خوب می فهمند! که بیشتر با...

pejhvak.blogfa.com

پژواک - طلوع اما تاریک

http://www.pejhvak.blogfa.com/post-20.aspx

نغمه های فراموش شده. خورشید که غروب می کند، روز آغاز می شود. خبری در ده نیست الا پچ پچ تب آلودی که بوی تباهی از آن بلند است. شنیده ای فلانی غرق شد؟ آن دیگری چه شد؟ هیچ کس از او خبر ندارد شایع شده به ده بالا رفته. او را که سال پیش گاو لگد کرد و مرد! نقل محافل شبانه را عموما این گفته ها فراهم می کنند. مردمان ده گاو را خوب می فهمند! یونجه از من، کار از من، خوردن از تو، خفتن از تو! این است عهد دیرین مردمان ده با گاو! خالی از لطف هم نیست، عده ای به کار مشغولند و از تباهی شان جلو گرفته می شود! حال سیلش همه چیز...

pejhvak.blogfa.com

پژواک - شعری برای نخواندن!

http://www.pejhvak.blogfa.com/post-15.aspx

نغمه های فراموش شده. آنچنانم که گر بر آرم آه. پژمرم غنچه های نو پا را. ور فرو درکشم به سینه نفس. خیره سازم به اشک صهبا را. راز ما گفته ناید اندر حرف. شب سیاه و چراغ بان در خواب. باد سردی به شهر در جولان. رقص مرگی به کور سوی چراغ. اشک شوقی به چشم شب لرزان. به سر آمد دگر شکیبم ظرف. اینک این راه و ما میانه راه. دردها هست و هیچ درمان نیست. میکشم رخت خود که زین منزل. سهم ما جز فراق و حرمان نیست. سپید شد شقیقه ام چون برف. به کجا می توان دمی خفتن. مأمنی نیست تا گذارم سر. پوستینی به سر کشم خاموش. توان دیدن و گفتن.

pejhvak.blogfa.com

پژواک

http://www.pejhvak.blogfa.com/8906.aspx

نغمه های فراموش شده. روزی روزگاری در شهری نه چندان دوردست مردمانی زندگی می کردند، بس ساده دل. تمام فکر و ذکرشان فصل درو بود و قوت غالب شان نان جو. مردمانی تهی دست که شعاع آگاهی شان از چند فرسخ آن سو تر از مزرعه فرا تر نمی رفت. بدین سان سال ها بگذشت و ساحران فربه تر و دیگران نحیف تر بشدند. تا اینکه پای حکیمی بدان دیار باز شد. وی که طی سال ها، به بیشتر علوم و فنون زمانه خویش مسلط شده بود، شروع کرد به سخن گفتن با مردم. مردم که. نوشته شده در شنبه ۱۳۸۹/۰۶/۱۳ساعت 21:5 توسط باوینک. انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:.