bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: February 2009
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009_02_01_archive.html
Me, my avatar and I. DimitrAT= Dimitr a T. Μικροί, απλοί συνδιασμοί. Τίποτα παραπάνω. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι σύνθετο ή περίπλοκο, ούτε κάποια ιστορία πίσω από το ψευδώνυμό μου, στην πραγματικότητα είναι το όνομά μου. Ομοίως συμβαίνει και με το avatar μου. Η φωτό αυτή συνοδεύει όλα τα profile μου, όπου το απαιτεί κάποια εγγραφή. Μου έδωσε την σκυτάλη για αυτό το παιχνίδι ο webwalker. Γιατί είμαι ο γείτονας, «που έφυγε για διακοπές. Γιατί αρχές του έτους «φεύγω πάντα,. Είναι που ένα φιλαράκι λέει να τ...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: November 2008
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2008_11_01_archive.html
Ένα γλυκό τραγούδι για καλημέρα,. Ένα γλυκό τραγούδι σαν χάδι. Κάτω από το ηλιόλουστο παράθυρο. Τραγουδάκι, κανάκεμα), υποκοριστικό του ήχος,. 171;λέξις της παλαιάς μουσικής, την οποίαν αναφέρει. 8230; τα ηχάδια ταύτα ψάλλονται εισέτι, ως γνωστόν,. Και εν τοις εκκλησιαστικοίς ημών ύμνοις τώτε Χερουβικώ. Ελαφρό, τρυφερό άγγιγμα της παλάμης ή των δαχτύλων, ως εκδήλωση συναισθημάτων στοργής και αγάπης, φιλοφρόνηση – σημασία ήδη μεσαιωνική. Ανθρώπων έξω από την κορνίζα. Αγαπημένες, περιμένουν να. Μέσα σε όλα...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: Τα λάθη, τα φαντάσματα και μια αφιέρωση
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009/05/blog-post.html
Τα λάθη, τα φαντάσματα και μια αφιέρωση. Πάντα υπάρχει κάτι να πεις. Πάντα υπάρχει κάτι για να λες. Το γεγονός του χειμάρρου των σκέψεων είναι η μέγιστη προδοσία. Πάντα υπάρχει κάτι να πεις. Πάντα υπάρχει κάτι για να λες. Η ανθρώπινη ύπαρξη - ολόκληρη - βασίζεται στον χείμαρρο ετούτο. Όπως ασταμάτητα ανθίζουν οι γλάστρες στο μπαλκόνι,. Όπως ασταμάτητα περνούν οι περαστικοί,. Όπως ασταμάτητα περνούν οι μέρες. Έχω μέρες να βγω στο μπαλκόνι. Έχω μέρες να ποτίσω τις γλάστρες μου. Αχ αυτή η απουσία. May 23, 2...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: March 2010
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2010_03_01_archive.html
Μην με κοιτάζεις έτσι. Το έτσι είναι τόπος, κι εσύ ούτε που τον ταξίδεψες καμιά φορά. Δεν υπάρχουν εκλεπτυσμένες αλήθειες να εξηγήσω. Αυτός ο τόπος ούτε μυστικός είναι, ούτε και τροπικός. Και τα νούμερα του καθενός μας είναι προκαθορισμένα. Μην με κοιτάζεις έτσι. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν με έχουν κλειδωμένη. Έχουμε πόρτες, αληθινές, αλλά δεν κρέμεται κλειδί. Αυτός ο τόπος ούτε φυλακή είναι, ούτε εξορία. Μα τα νούμερα του καθενός μας γίνονται εντός του προαυλίου. Μην με κοιτάζεις έτσι. Δεν με πειρά...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: December 2008
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2008_12_01_archive.html
Ο εφιάλτης των Χριστουγέννων και η μικρή Πάρνηθα. Σήμερα το μεσημέρι, σαν κλασικοί Αθηναίοι,. Να πάρουμε τα βουνά. Για την ακρίβεια σκεφτήκαμε να ανέβουμε μια βόλτα μέχρι την Πάρνηθα, που εδώ και μερικές μέρες λένε πως είναι χιονισμένη, να παίξει και το σκυλάκι μας με το χιόνι που τόσο του αρέσει να «χάφτει χιο. Σαν ούφο λοιπόν συνέχιζα να κοιτάζω καθώς παίρναμε μια μια τις στροφές. Είχαμε ήδη φτάσει πάνω από τα μισά του υψ. Γικό Μια μικρή χαράδρα στους πρόποδες του καζίνο, και γύρω όλες οι πλαγιές μέχρι...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: January 2009
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009_01_01_archive.html
Ο Μπους, η Κοντολίζα και ένας μικρός Θεός… στην παραλία. Καλοκαίρι. Τοπίο πράσινο, άγριο και δροσερό, που σβήνει σε γαλανά νερά. Αλόννησος. Παραλία Μεγάλος Μουρτιάς. Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της παραλιακής ταβέρνας και αυτό το μεσημέρι –όπως τα περισσότερα μεσημέρια της βδομάδας του δεκαπενταύγουστου των τελευταίων χρόνων. Η παραλία ξεκινάει μετά από το τελευταίο σκαλί. 171;Αλήθεια, πως αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο έτσι όπως έχει καταντήσει; Εσύ, ένας μικρός Θεός;. Νιώθω ακόμα το νερό. Μια αλήθεια, το ψέ...
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: December 2010
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2010_12_01_archive.html
Τα κλειδιά των ερχόμενων ημερών. Δίπλα στις ταυτότητες των φωτεινών δωματίων,. Παρατημένα τα κλειδιά των ερχόμενων ημερών. Ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα -για την αναπνοή των επόμενων σκέψεων-. Κι ο αναπτήρας που θ' ανάψει τις νοτισμένες ζωές μας. Ήθελα να ακούσεις πως ανασαίνουν τα βράδια μου. Κι ύστερα ν 'ακουμπήσεις επάνω στο εδώ μου. Κι ήθελα να σου πω, πως γεννιούνται τα ποιήματα. Κι εσύ να γιορτάσεις που είμαστε εδώ. Φόρεσες το μπουφάν,. Κράτησες στο χέρι τα κλειδιά. Με την πλάτη σου γυρισμένη.
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: Me, my avatar and I
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009/02/me-my-avatar-and-i.html
Me, my avatar and I. DimitrAT= Dimitr a T. Μικροί, απλοί συνδιασμοί. Τίποτα παραπάνω. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι σύνθετο ή περίπλοκο, ούτε κάποια ιστορία πίσω από το ψευδώνυμό μου, στην πραγματικότητα είναι το όνομά μου. Ομοίως συμβαίνει και με το avatar μου. Η φωτό αυτή συνοδεύει όλα τα profile μου, όπου το απαιτεί κάποια εγγραφή. Μου έδωσε την σκυτάλη για αυτό το παιχνίδι ο webwalker. Subscribe to: Post Comments (Atom). Κι εγώ, μικρή και μέτρια. View my complete profile. Me, my avatar and I.
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: Τα κλειδιά των ερχόμενων ημερών
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2010/12/blog-post.html
Τα κλειδιά των ερχόμενων ημερών. Δίπλα στις ταυτότητες των φωτεινών δωματίων,. Παρατημένα τα κλειδιά των ερχόμενων ημερών. Ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα -για την αναπνοή των επόμενων σκέψεων-. Κι ο αναπτήρας που θ' ανάψει τις νοτισμένες ζωές μας. Ήθελα να ακούσεις πως ανασαίνουν τα βράδια μου. Κι ύστερα ν 'ακουμπήσεις επάνω στο εδώ μου. Κι ήθελα να σου πω, πως γεννιούνται τα ποιήματα. Κι εσύ να γιορτάσεις που είμαστε εδώ. Φόρεσες το μπουφάν,. Κράτησες στο χέρι τα κλειδιά. Με την πλάτη σου γυρισμένη.
bloggingoutsidetheframe.blogspot.com
Blogging Outside The Frame: Έρχεται η άνοιξη και ίσως την πατήσουμε
http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009/03/blog-post_09.html
Έρχεται η άνοιξη και ίσως την πατήσουμε. Πρώτη ιστορία του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος]. Κάποτε μέναμε πάλι σε μονοκατοικία. Στον διπλανό κήπο άνθιζε, κάθε άνοιξη, μια κορομηλιά. Κρεμιόμουνα στα κάγκελα, ίσα για να μ’ αγγίξουν. Λευκά ανθάκια της αγνότητας. Με ‘κείνο τ’ άρωμα, που μ’ άλλαζε την υπόσταση. Ήταν ο τρίτος μου έρωτας και –κάθε άνοιξη- με αγρίευε. Πιο πέρα πετούσαν τα αεροπλάνα, στον ουρανό του σούρουπου. Μικρές λευκές γραμμές, σε νοητή ανηφόρα. Δεν θα φοβηθώ, είναι σίγουρο.
