47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Απριλίου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_04_01_archive.html
Σε μια στάλα δροσιάς. Ήσυχα ξύπνησε η μέρα σκορπίζοντας δροσιά για να κυλήσουν οι ώρες. Ν’ ανοίξει η φωτίτσα τα πέταλα της και τα μπουμπούκια της η τριανταφυλλιά. Οι μέλισσες να σταθούν στη γύρη. Κι από απέναντι αυτό το μωβ το φωτεινό και του κρασιού το κόκκινο. Σαν σημαδούρα να κοιτούν που στέκει στον ορίζοντα. Είπα στην καρδιά μου να πετάξει. Σ’ ένα άλλο πρωινό, σ’ εκείνο το λιβάδι. Τα πόδια μου να χαθούν στο χορτάρι. Γεμίζοντας μνήμες απ’ τον καταγάλανο ουρανό. Που αλαφιασμένα σηκώνονται ψηλά. Σωπαίνω...
selcouth-moonfaces.blogspot.com
Moon Faces: Της τεχνολογίας τα καμώματα
http://selcouth-moonfaces.blogspot.com/2014/02/blog-post_24.html
Σκόρπιες σκέψεις, ανάλογα με τις διαθέσεις της στιγμής. Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου 2014. Της τεχνολογίας τα καμώματα. Μετά από μια εφιαλτική εβδομάδα ιών, επανέρχομαι επιτέλους! Διότι το κακομοίρικο pc μου, ξετινάχτηκε από 3 ιούς μαζεμένους. Ο πρώτος απενεργοποίησε τον ιππότη μου (τον antivirus ντε! Και οι άλλοι δύο ξεπάστρεψαν τον υπολογιστή μου μέσα με μια ώρα! Ούτε σύνδεση στο ίντερνετ δεν με άφηναν να κάνω! Όμως κι εγώ ξετινάχτηκα από τη γρίπη. Μέσα σε όλα αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ψαχτώ για καινούργι...
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Ιουλίου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_07_01_archive.html
Ταξίδια θύμισες οι βουκαμβίλιες. Τα δυο πελαργόνια,. Λίγος μπαχτσές στο περβάζι. Ια χούφτα αδύναμη, μικρή. Πώς να κρατήσει τόσα όνειρα;. Στις άκρες του νου. Να φανερωθεί η εικόνα. Μέχρι να τη σβήσει η νύχτα. Η ανάσα της μετρά. Και κορναρίσματα με ασυνεννοησία. Η συνοικία το όνειρο, ξέφτισε. Και γυρνάς και θυμάσαι. Τα αθώα μάτια που έλαμπαν,. 8220;σκλέντζα και μήλα. Ξεροστάλιασμα και τρεχάλα”. Έλαμπαν όταν έλεγες πάμε γι’ άλλα. Μόνο που το παρακάτω, τελείωσε. Δεν υπάρχουν σχόλια :. Τι, της έλλειπε. Μιας ε...
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Μαρτίου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_03_01_archive.html
Ροζ λαμπερό της πρώιμης άνοιξης. Συνέχεια μιας αφήγησης οι νότες. Λέξεις που έχουν σκορπίσει και σύμβολα,. Ροζ λαμπερό της πρώιμης άνοιξης. Κι οι μεταξωτές εσπαντρίγιες για σήμερα. Που γιορτάζω κατακτώντας το τώρα. Στον οίστρο του χορού. Με το ποτήρι στα χείλη μυρίζω πικραμύγδαλο. Χρυσαφένιο το κορμί να ξεδιψάσει. Κι ατόφια η μνήμη να ζωγραφίσει την ελπίδα. Τι είναι αλήθεια και τι ψέματα,. Κούραση, νοσταλγία,. Όνειρα συντροφικά της γης. Στον παράδεισο που άδειαζε τη νύχτα, γέμιζε η μέρα. Τα είδα όλα,.
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Μαΐου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_05_01_archive.html
Να, που οι μυρωδιές ποτίζουν το κορμί. Απ’ την κάψα της γης στο στήθος μου η αλμύρα τρέχει. Να, που η δίψα μου είναι πηγή. Κοιτώ τον ουρανό, πως με καλεί. Ν’ αφουγκραστώ το θρόισμα. Να, που γράφω σήμερα για να πω. Όσα γυρνούν στο μυαλό μου, όσα επιθυμώ. Πως τρέχει η φαντασία μου στη γη. Με τη τσουγκράνα κι ένα τσαπί να τη σκαλίζω. Δυο δυο οι ανάσες να σηκώνομαι και να σκύβω ξανά. Ώσπου η μέση να λυγίζει, να’ ναι η ώρα. Που το φως δίπλα μου θα φέγγει αχνά. Να, που η σκέψη γέμισε απ’ το γλωσσάρι. Κι εσείς ...
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Φεβρουαρίου 2014
http://47kaikati.blogspot.com/2014_02_01_archive.html
Η παραλία με τα αλμυρίκια. Μια συστάδα κλαδιών μεγάλωναν κάθε ημέρα. Από καλοκαίρι μέχρι το άλλο καλοκαίρι. Πόσα μάτια δεν τα κοίταξαν και δεν τα άγγιξαν. Πόσα απ’ αυτά τα κλαδιά διακοσμούν ανθοδοχεία. Πόσοι δε στάθηκαν να δροσιστούν και να τα φωτογραφίσουν. Περνούσε ο αέρας μέσα τους κι εκείνα χόρευαν βαλς. Στις ηλιαχτίδες άλλαζαν χρώμα,. Πότε φορούσαν σκόνη για φορεσιά. Παντός καιρού, άφηναν τα όνειρα να ταξιδεύουν. Σαν τα πουλιά που σταματούσαν για λίγο. Χάραζαν στον κορμό τους αρχικά μια καρδιά.
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Φεβρουαρίου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_02_01_archive.html
Βάρυνε η σιωπή αφόρητα. Πιάστηκε στην άκρη του βλεφάρου. Δεν είχε λόγια να πει. Το κορμί παγιδευμένο στο κενό. Το μυαλό μουδιασμένο,. Πρόδωσε την υπόσχεση κι η ζήλια την φανέρωσε. 171;το’ χεις μάτια μου έλεγαν τα χείλη στα γραπτά,. 171;δεν θα το ξανακάνει απαντούσε η καρδιά. Ψέμα τραγικό και ξάφνιασμα. Σαν το γυαλί που κόβει τη φλέβα. Βλέπεις το αίμα να σκορπίζεται. Ψυχή μου ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Όσα κι αν τάζει η αγάπη. Όσα κι ο ενθουσιασμός. Όταν τα χείλη διψούν πενθούν τη σκέψη. Δώσ’ μου να πιω.
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Νοεμβρίου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_11_01_archive.html
Μια νύχτα θα γεννηθούν ήρωες. Την ταραχή στις καρδιές μας. Σ’ ότι γινόταν,. Μέσα από λέξεις, μέσα. Απ’ τα βλέμματα των βαθουλωμένων ματιών. Που περπατούν στο δρόμο, η βεντάλια ανοίγει. Ταραγμένη καρδιά ήταν ο νηστικός. Σε τι να πιστέψει. Σε τι να ορκιστεί;. Όλο και πύκνωναν τα σύννεφα. Όσο κι αν φώναζε στην αναμέτρηση χανόταν. Μάθαινε το φόβο, πρόσεχε το κορμί. Ν’ αντέχει στο κρύο, στη βροχή. Θέλει γερό κορμί,. Κι οι δικοί μας που τους νομίζαμε. Κι αυτοί, μας περιγελούν. Κρύψε το δάκρυ, τύλιξε την πληγή.
47kaikati.blogspot.com
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ: Αυγούστου 2013
http://47kaikati.blogspot.com/2013_08_01_archive.html
Μια νύχτα η πανσέληνος. Δε το περίμενα να ‘ρθει. Να γίνει η φεγγαράδα,. Μια νύχτα η πανσέληνος. Θεέ μου όμορφη που’ ναι. Να πω κάτι άλλο θα φάνταζε λίγο. Μετά από τόσες φουρτούνες. Δεν έπαιρνα τα μάτια. Η ψυχή μου λεύτερη σαν παιδί. Η πόλη και τα χωριουδάκια. Η θάλασσα και τα ακρογιάλια, αναστέναζαν. Τα ζευγαράκια τη λάτρευαν. Κι εγώ μεγάλωνε η πεθυμιά μου,. Έστεκε ψηλά κι έριχνε φως. Είχε ένα πρόσωπο για όλους εμάς. Και το χρώμα, θεέ μου τι χρώμα. Ελπίδα στην πόρτα μας. Και στα όνειρά μας. Κι απόψε πάλι,.
